به نام آن که جان را فکرت آموخت

پیش از این گفته شد که عوامل اقتصادی ( نیروی کار - زمین - سرمایه - مدیریت ) کمیاب هستند . ولی مهمترین عاملی که باعث می شود تا عوامل اقتصادی یاد شده کمیاب به نظر برسند " زمان " است . ما ناچاریم برای لقمه ای نان کار کنیم . ناچاریم تا مقداری از درآمدمان را برای بهبود زندگی خود پس انداز کنیم و برای این که بتوانیم از پس اندازمان بهتر استفاده کنیم چاره ای جز این نداریم که به دنبال یادگیری و آموختن دانش مالی و کدامایی ( اقتصاد ) ، هرچند اندک ، بپردازیم تا بهتر بتوانیم از عوامل کمیاب ( منابع اقتصادی ) برای بهتر زیستن بهره مند شویم . همه این کارها را بایستی  هر روز ( 24 ساعت ) و هر هفته ( هفت روز ) و هر سال ( 365 روز ) و در یک عمر 100 ساله ( احتمالی ) انجام دهیم . مثلا اگر کسی بخواهد هفته ای یک کتاب بخواند در یک سال 52 کتاب و در 90 سال ( 10-100 ) حداکثر 4680 جلد کتاب را خواهد خواند . گفتنی است بزرگترین کتابخانه جهان ، " کتابخانه ملی کنگره آمریکا " می باشد که به تنهایی بیش از 30 میلیون جلد کتاب و اسناد چاپ شده دارد . اگر کسی بخواهد همه این کتابها را بخواند ، بایستی عمر 6410 ساله داشته باشد . البته ناگفته پیداست که چندین برابر کتاب های کتابخانه ملی کنگره آمریکا در دیگر کشورها کتاب هست که هیچ گاه کسی نمی تواند حتا عنوان همه آن کتابها  را بخواند چه رسد به این که خود کتاب ها را بخواند . پس افراد ناچارند در زمان محدودی که در اختیار دارند در هر لحظه ، دست به انتخاب و گزینش بزنند و با توجه به علاقه و تخصص و مهارت و آموزه هایی که دارند در یکی از زمینه های : دندان پزشکی ، چشم پزشکی ، دلالی ،  بنایی ، ورزش ، کشاورزی ، استادی دانشگاه ، خلبانی ، مسافرکشی ،انبار داری ، معدن ، ارتش ،  برق ، تولید سیمان ، رایانه ، جغرافیا ، مهندسی آب و هزاران هزار شغل و تخصص و مهارت و هنر و....  به تولید کالاها و خدمات  و کسب درآمد بپردازند . به سخنی دیگر افراد نمی توانند به علت کمیابی زمان ، به تنهایی همه نیاز ها و خواسته های خود را برآورده کنند و بایستی با همکاری و همزیستی و انجام کار تخصصی ، به بهبود زندگی همدیگر در سطح جهان کمک کنند .